Vanmiddag: Hertenkamp, Wassenaar. Ik hoorde stemmen: een echtpaar, twee jonge kinderen. De moeder: “We gaan zo zitten…Oh, er zit een meneer te tekenen…Hij zit op het bankje.” Even later achter me uit het bos, hoorde ik haar luid zeggen: “Ga maar op deze stronk zitten.” Mijn aanwezigheid zat haar duidelijk dwars.

Bij Clingendael, op de terugweg, lag een man van mijn leeftijd onder zijn step. Zijn hoofd was geschaafd en zijn neus bloedde. Hij zei dat er niets aan de hand was, maar zo zag hij er niet uit. Hij was gevallen bij het remmen. Er waren nog twee tot hulp bereide omstanders, een man en een vrouw, ook op leeftijd. ‘Nooit alleen je voorrem gebruiken, dan sla je over de kop!‘, zei de mannelijke omstander, terwijl hij de step overeind zette.. ‘Dat weet ik, maar ik deed het toch!’, antwoordde de gevallen man. ‘Learning it the hard way!’, merkte de vrouw op. De man krabbelde overeind. ‘Geen sport voor mensen van onze leeftijd!”, zei ik. Dat was hij niet met mij eens, hij vond het een duursport die je tot op hoge leeftijd kan beoefenen, en wankel zette hij zijn tocht voort.