Oostduin

Scheveningen, Pompstationsweg, vlakbij de Watertoren. Een oude vrouw in een rolstoel, die door een jonge vrouw werd voortgeduwd, gilde toen ze langskwam heel hard naar me: ‘Jaaaaaaaa!’ Ik schrok me een hoedje. Vervolgens krijste ze: ‘liefde!’ Daarop stak ik maar mijn duim op.

Huiswerkbegeleiding

Vanmiddag getekend met de tekenclub in de Centrale Bibliotheek. De mevrouw met de hoed had door dat ik haar natekende. Ze kwam naar me toe en zei: “als de tekening klaar is, breng hem dan naar de derde etage, daar werk ik.” Dat heb ik braaf gedaan. Ze gaf daar huiswerkbegeleiding. Haar leerling hielp met AirDrop, want het zijn digitale tekeningen. Ik bood mijn excuses aan voor de inbreuk op haar privacy, want dat is het ongevraagd iemand natekenen toch wel. Dat vond ze geen punt, ze vond het juist leuk dat tekenclubje in het café op de 5e etage.

Hollandse linde op landgoed Endegeest. Tijdens de 80-jarige oorlog (1568-1648) mochten er rond stad Leiden geen hoge bomen staan. Het schootsveld moest vrij en overzichtelijk zijn. Deze linde, één van de oudste van ons land, werd direct na deze oorlog geplant.

De Postzegelboom

De postzegelboom, Noordeinde, Den Haag. Deze paardenkastanje voor paleis Noordeinde is rond 1883 geplant. De boom dankt haar naam aan de postzegelverzamelaars die onder de boom verzamelden om postzegels te ruilen, kopen of verkopen. Op woensdagen en zaterdagen konden er wel honderd filatelisten tegelijk onder de boom staan voor de beste koopjes.

Het was vandaag wel erg koud! Ik heb geprobeerd met een handschoen aan te tekenen, maar dat lukte niet best.

Ik zat bij het Monument Koningin Wilhelmina. Voor me op de grond was een windroos met in het Latijn en in het Nederlands de volgende spreuk: saevis tranquillus in undis = rustig temidden der woedende golven. Dit was de lijfspreuk van Willem van Oranje.

Op de grond werd een windroos geplaatst met een spreuk in het Latijn en het Nederlands: saevis tranquillus in undis = rustig temidden der woedende golven. Dit was de lijfspreuk van Willem van Oranje. De tekst staat ook op het standbeeld op het Plein.

Strike a pose

In het Fotomuseum de tentoonstelling Strike A Pose (Mondriaan en fotografie) bekeken. Terwijl ik aan het tekenen was, sprak een man mij aan. Hij zag een groot contrast tussen het uiterlijk van Mondriaan en zijn werk: “achter iemand met het uiterlijk van een kantoorklerk, zou je geen groot kunstenaar verwachten.”
Bij het verlaten van het museum werd ik staande gehouden door een wat oudere man die vroeg of ik belangstelling had voor zijn boek met foto’s van Nederlandse landschappen. ”Nee, dat heb ik niet, ik heb net al zoveel foto’s bekeken”, was mijn antwoord. Daar had hij begrip voor.

https://www.fotomuseumdenhaag.nl/nl/tentoonstellingen/mondriaan-en-fotografie

Vanochtend heb ik mij bij het doorspitten van de Volkskrant weer een oplettende lezer getoond. In een reportage over de tentoonstelling Strike A Pose stond dat een vakantiekiekje met daarop een jolige Piet Mondriaan uit de nalatenschap van de in 1998 overleden weduwe van Simon Maris kwam. Dat kon volgens mij alleen als die weduwe stokoud was geworden, of als ze op zeer jonge leeftijd met een een bejaarde Maris was getrouwd. Even googelen, en ik wist dat het om de nalatenschap van de dochter ging. Dat heb ik de lezersredactie laten weten. Ik kreeg gelijk antwoord.