Eind jaren zeventig heb ik op de kunstacademie les gekregen van Krijn Giezen. Ik weet niet meer hoe zijn vak heette, maar ik weet wel dat ik er geen raad mee wist. Hij vroeg me een keer of ik een portret wilde tekenen van zijn overleden buurman. De familie van de buurman had daar om gevraagd. Een portret tekenen naar een foto was niks voor Krijn. Dat vond hij meer een klus voor mij. Als beloning kreeg ik de litho die ik heb gebruikt als achtergrond van dit portret. Ik ben niet zuinig geweest op de litho, ik heb hem opgevouwen. Er hoorde ook nog een geprepareerde bokking bij, maar die heb ik na een paar jaar weggegooid. Er is nu een tentoonstelling van het werk van Krijn Giezen in het GEM. Daar ben ik vanochtend naartoe geweest. Één wijze les van Krijn heb ik onthouden: zo min mogelijk gummen, niet een nieuw blaadje pakken als het niet lukt, gewoon doorgaan, een tekening wordt interessanter als het geploeter zichtbaar is. Dat zeg ik zelf ook wel eens tegen kinderen in mijn klas als ze om een nieuw blaadje vragen.
't Puttertje 